(şiir) Bir biyolog için konçerto

kısım1

benim korkum gizemli şairlerin korkusu

benim korkum anlaşılma korkusu..

met-üst

annem savaş görmüş kadındır,

babamın getirdiği iki kilo kirazın birini reçelliğe ayırırdı,

kardeşlerimden ikisi gümüşhane de, ablam mardin de doğdu,

bense izmirde doğdum.

Çocukluğum çok güzel geçti...

izmirde oturduğumuz mahallenin aşağısındaki mahalle çingene mahallesiydi,her gece çalar, içer ve oynarlardı sokağın köşesinden katılırdık oyunlarına

(müzik kulağımı ordan almışım yani serde birazda çingenelik var)

babam polisti o zamanlar şimdi emekli bir maceraperest... yemende,

annem gözlerini avuşturur babamın adı anılınca

ha birde kardeşim askerde vatan bekçisi

mustafa kemale şiirler okurduk beraber, gözlerimiz dolardı.

diğer kardeşim yeni bitirdi liseyi tiyatrocu olmak istiyor, drama eğitimini ben veriyorum

(ben öğretiyorum ona hüznün rolünü)

ablam klasik doğu kadını, gözleri yakuttan bozma...

...

çok bişey yok aslında anlatılacak

ayakkabıyı çorapsız giyme alışkanlığım annemin çoraplara yaptığı yamaların canımı yakmasına rastlar,

sonra çorapsız giymek moda olduda kurtulduk o dertten...

şehir şehir dolaşıp

yeni arkadaşlar edinirdim,

ancak birkaç sene önce anlayabildim yanlız kaldığımı,

herkesin bir çocukluk arkadaşı vardı benim yakut gözlü ablam ve iki kardeşim (ki şimdi biri asker)

orta okulda sevdim ilk kadınımı

benden uzun ve benden güzeldi,

babası benimkisi gibi polisti

hava kararmaya yüz tuttumu balkonlarının altında şarkılar söylerdim,

sonra üst kattaki kadın babasına söyledi.

ikinci kadınım... nihal.

lisede biriyle çarpışıp burnum kanayınca pamuğu yetiştirdi hemencecik

ne biliyim kanım ısındı,

üçüncü kadınım

üniversitede iki üst sınıfımdaydı,

beraber eylemlere katılır slogan atardık

çok sonraları anladım aramızdaki ilişkinin de siyasi olduğunu

 beni çok dövdüler,

gözlerime çok nazar ettiler,

bir kere silahla iki kaşımın ortasına vurdular, kanımla duvara pişmanım diye yazdılar...

yarası hala durur

yarası hala durur tüm aşklarımın,

dedi ya şair -bir aşk bir çok aşktan yapılır ve hepsinin kalır izi,

her aşktan bir iz var içimde...

aşkları bitirince memleket sorunlarına terfi ettim doğal olarak

sabaha kadar süren arkadaş sohbetleri sonrası polis arkamda ben önde beraber giderdik ekmek almaya

iki araba varsa o gece kesin nezarette biterdi.

ki biz hiç bir zaman korkumuzu yüzümüze vurmadık.

(adamlığım ordan gelir)

çok sürmedi bıraktım herşeyi

burnum iki sefer kırıldı biri polislerden hatıra (dikkatli bak yamuktur biraz)

burun acısına bıraktım yiye yiye bitireceklerini sandığım ülkemin geleceğini

(ki kendimi affetmediğim tek konudur)

 boyum uzun,

gözlerim kendinden sürmeli

kaşlarım keman ruhum yamandır.

sanılanın aksine çok az kalp çaldım

bıraktım kadınlar benden faydalandı.

çok becerdiler beni,

ama hepsi beceriksizdi üçü çalabildi kalbimi her seferinde gittim geri aldım..

bu kadarım ben.

ister gel yerleş kalbime

ister kartını bırak ben arayım seni...

2.kısım

 en çok ıslak yollarda yürümeyi severim

birazda çamur oldumu değme keyfime...

soğuk mardin gecelerinde

karartma olur annemin dizinde hikayecilerden saatlerce hikayeler dinlerdik,

gerçi ilçeye ilk televizyonu dedem getirmiş

ama bizim gözümüz olmadı hiç...

 hiç unutmam rahmetlik babanemin,

televizyonun anten giren yerine ellerini koydukları zaman net çektiğini farkeden

ve mutfaktan parça et çalıp çalıp anten girişine tutturan amcamla babama

- ete alıştırmayın şunu demesini

bak hala gülüyorum...

...

babamnem beyazdan bir altındı

masmavi gözleri güneşi gördümü coşardı.

öldüğünde babam ırakta, amcalarım şehir dışındaydı,

okuyordum ve o gün içmeye arkadaşlara gitmiştim,

telefon geldi eve koştum

kanepede öylece yatıyordu.

boğazım düğümlendi..

dizlerimin üzerine çöktüm başucunda

içki kokmasın diye ağzımı kapattım ve o zaman anladım saygının gerçek anlamını

ancak ellerime kefeni verdiklerinde gözlerimden yaş aktı

çok değil iki damla.

sonra sustum...

babamnem ölürken beyazdan bir altındı damarlarındaki kan terketmişti yerini

masmavi gözleri güneşi gördümü çoşardı...

benim az aşkım çok acım vardı..

ilkokulda gümüşhanede laz çocuklarla hurşit çayını taşlar,

bulduğumuz yuvarlak olanlarıyla 5 taş oynardık

şimdi biligisayarda fink atıyor parmaklarımız

(geçmişe... ki kendi saflığına dönmeyi hangimiz istemez)

 üzüm toplamak en sevdiğimiz işti

üzüm zamanı geldimi yağmur yağmasında babam bizi bağa götürsün diye dualar ederdik...

ve hep tutardı dualarımız tanrıya teşekkür ederdik.

(ve buda tanrıya tek minnettar olduğum zamanlardı)

yorulanlar eşşek sırtına biner geri kalanlar yürürdü.

işte benim redkit liğimde o zamana rastlar

ki ozamanlar kimse bana aşık olmamıştı henüz

bizim çocukluğumuz güzeldi be

herkesinki kadar güzelll..

herkesinkinden çok mülayim...

inşaatlardan çaldığımız kalın elektrik tellerinden

arabalar yapar, eğri büğrü oluncaya kadar taşlı yollarda arkasından koşardık.

güldükçe gülesi gelirdi babamın toz topraktan görünmeyen yüzümüze bakınca

dövdükçe dövesi gelirdi annemin

(ki henüz yarı otomatik çamaşır makinası yeni çıkmış ama biz sahibi değildik hiç birinin)

 çok sevdiğim bir sözü vardır selim temo nun

-karışım büyüdükçe düşlerimde seyreldi der büyüdüğünü anlatırken.

ve çok doğru artık çok az şey veriyor aynı tatları bize..

oysa ben hep çocuk kalmak isterdim

masallara kahraman olmak isterdim

bir yürekte hapsolmak,

kalpten kalbe dolaşan bir derviş olmak istedim.

huu çektimmi herkes beni dinlesin isterdim..

sevmek isterdim gözlerini

gözlerini canım gözbebeğini...

3. kısım

çoğu zaman dayımın gönderdiği kitapların

kokusunu özlüyorum,

içine sinmiş yılların yorgunluğunu,

aynı sayfada kaçkere gözler gezindi diyede

düşünmeden edemiyorum.

dayımı özlüyorum...

resimlerini astığım bir duvar vardı aile fertlerimin üniversitedeyken

üniversitedeyken ümitlerim vardı çocukluğumda elinden tutup büyüklüğüme misafirliğe getirdiğim

kaç kişiye verdim bilemezsin ama hep vardı,

hep çoktu...

Genç Werther i düşünüyorum

Çaykaralı Rızayı,

Abanozdaki Emineyi

saçlarını savuruşunu düşlüyorum. dudaklarındaki bilmediğim tadı

kitaplarım var benim

çoğu yasaksız artık...

kitaplarım var çoğu anlamsız artık..

şimdi ellerimde koskoca acılar

sen yokken beni onlar sevdiler

göz yaşım bana en yakın dıstum oldu

en çaresiz anımda çıka geldiler diye bir şarkımda var,

şarkılar..

şarkılar...

şarkılar....

bazan izmire dönüyorum

çocukluğuma...

uçaklardan atılan bildirilere

o vakit bulgar türk avlıyor kendi ülkesinde mezar yağmalıyor,

kan akıtıyor, acı satıyor insanlara zorla..

biz uyuyoruz okul sonraları hiçbirşeyi umursamadan...

Mardinde beyaz resimlerin en güzellerini gördüm...

doğaya hayran oluşum kışı cağıran mikayilin başımıza pamuk gibi bişeylerin serpmesiyle başlar

ve bende bir çağ kapanıp bir çağ yeniden başlar.

sonra bırakamadım sigara içmedim hiç ama onun gibi bişey buda

dağların tepelerine çıkmayı marifet saydım hep

hep daha zor

hep daha yüksek...

(ki çok korkarım yüksekten ha)

halamıysa bir bahar sabahı kaybettik,

kanserdi...

tanrıya lanet etttğim ilk gündü o gün

ve o gün hayatımın hep kahramanı olacak babamın ağladığını ilkkez gördüğüm gündü.

yola bakan penceresinden şafağı izlerdi halam

kocası makinist, kendisi canımızın içiydi

tombul yüzüne gülmeyi kim armağan etmişti bilmem ama...

hep banada bir şarkı yaz oğlum halam kanser de halam çok çekti de derdi

yazdım şarkısını tabiki

ama öldükten sonra okuyabildim ancak

2 yıl kimse duymadı 2 yıl kimse susmadı zaten...

bir yıldızdı belki

belki ıssız bir sevgi

uzandı sereserpe kapattı gözlerini

masmavi gözleriyle son kez baktı güneşe

başında bir çiçekle gitti halam cennete...

evet başında bir çiçekle gitti halam cennete

bizim buralarda kadın ölünce başında çiçekten bir taç takarlar

içimize dikenli teller...

ben halama da aşıktım...

ilk sana söylüyorum....

4 satırda yazamadım hiç bişeyi

ki şuda doğru.. tek cümlelik hayatım var...

4.kısım

kalbinin çeperlerini zorlayan bir virüsüm şimdi

girip dağlıyacağım tüm yaralarını.

tanrının lütüfları kadardım bir süre

sonra kanayan yüreğimi farkedince bıraktım alkolü

sersefil dolandım sokaklarda

aldıran olmadı...

terkeden yarlar bana yar oldular

kenarında beklemeden atladım aşağı

öldüm birkaç bin kez

öldüm...

adını hep sonradan koyduğum şiirler yazdım

şarkılarıma ilham olan cümlelerini söküp aldım

parça parça ettim,

kaybettim ortalıktan kimse görmesin diye,

sonra gazateye ilan verip;

özenle yazmış olduğum ve özenimi bir türlü farkedemediğim

el emeği göz nuru şiirlerim ve onlardan devşirme şarkılarımı

vahim bir aşkım sonucu kaybettim. hükümsüzdür..

olsun.

varsın hükümsüz olsun tüm aşklarım.

5.kısım

garip olurum çoğu zaman

dokunmadığım kadınları kıskanırken...

şimdi kime ahkam kessem

kime köpürsemde taşırsam içimdeki dereyi

taşırıp nehir yapsam,

belki debisi yükselince diner tüm krizleri...

tuhaf kıskanmaları komik buldum hep kendi içimde

kendi içimde hep yalan söyledim

hep sakladım asıl kızgınlığımı

hep çektim bu yüzden..

hep sevdim söylemeden

hep öldüm, gördükçe benim olmalı diye düşündüğüm güzel şeylerin gittiğini..

oturup yazılar yazdım

sabahları selamlamadım çok zaman

anlamsız selzenişlere verdiğim gözlerim yaşlandı çoğu zaman

oysa gelmelisin, görmelisin, sevmelisin yüreğimi

başkasıyla sevişmeden bende bitmelisin.

ilk acıyı verecek kadar kadınsın daha

unutmayacak kadar asil son sevdiğini

şimdi

gitsem mi....

kalsam mı iyi...

6.kısım

göz göre göre zamana bırakıyorum herşeyi

göz göre göre aşık oluyorum..

kırmızı kurdelasıyla aklıma düşüyordu

ve amansız hastalık sahibi kalbime sığınıyordu

olabilir diye düşünürken gönderdi resimlerini

öylece bakakaldım..

alışkanlıklarımı terkediyorum şimdi

çok uyumayı bıraktım

çok sevmeye başladım yeniden.

yeni başlayanlar için figüranlık teknikleri diyede bir kitabım var oysa,

yazdığı bütün karakterleri yaşayan bir oyun yazarıyım ben

her daim yaşıyorum umarsızca.

gülüşüne benzetme bulmak zor

sen iyisimi bir ilk bir sonbahardan sor

belki tabiattadır çaresi senin bir güle bu kadar benzemenin

ve benim bilinci nasırlı bir bahçıvan çaresizliğim...

beni görmeni istiyorum

elimi tutmanı kalbine bastırıp gözlerime bakmanı

tüm ağrılarını dindirmek istiyorum

kanayan tüm yaralarını sarmak

içine girmek istiyorum çıkmamak üzere.

gel o zaman ömrümün portesi ol

notalarımla süsleyim saçlarını

dudaklarına birlik sus, ölümlük öpücükler kondurayım.

7.kısım

kırılıyorum her soluk alışımda sensiz

yada eriyorum fitili tükenmiş mum gibi

sonu çabuk gelecek kadar güzel konçertolar gibi

bitiriyorum eserimi

sanki bir müzisyeni çalamayacak kadar kötü olmuş

sanki tınısal cv ler yazmışta

her gece okuyormuş gibi...

8.kısım

olmamış meyve tadındayım

koparmak istemezsin zaten...

görmeyi özlemek tenini

tutmak aklının bir ucundan

sürükleyerek getirmek güneye

belki birazda doğuya saklamak dudaklarının kalıtlarını

tarihi eserleri yağmalamak değilmi zaten sana bakışım?

sana bakışım zaten biraz mahsun değilmi?

şimdi kan gölüne dönecek kalbimin orta yeri aldırmayacağım

ki vazifesi bu

kan vermek sensiz yerlerime,

kelimelere sığınmak

süslü cümlelere armağan etmek gülüşünü.

belki horlanacak ellerim ama gezecek dudaklarını ilk gördüğüm zaman

yanına dudaklarımı da alacak

belki si bemol şarkılar söyleyecek olmadığın kuytularda.

9.kısım

severek öldürebilir misin birini?

görmeden sevmeyi körler okulunda öğrendim

saf

yalansız

kimseye eyvallah etmeden

ve bazen belli de etmeden

 ben görmeden sevmeyi körler okulunda öğrendim

arkadaşım öğretmendi körlere.

önce o öğrendi körlerden sevmeyi

sonra ben...

yani şimdi

seni görsem nee!

görmesem neee!

görmeden sevebilir insan..

10.kısım

beni mardine gömsünler

üzerimde beyaz bir kumaş olmasın...

içini bilemezsin hiç bir kalbin açmadan

açmaya fırsat bulamadın ki

resimlerine bıraktım tüm şiirleri

tüm içimleri senin için yapıyorum desem

biliyorum inanmazsın.

ama çok dert etmiyorum uzun zamandır hiç birşeyi

çok sevmeyi öğrenmiştim zaten

çok gülmeye çalışıyorum.

arasan sesini duysam...

belki ölür birkaç milyon hücrem

belki si

belki gerçekten üvercinka Cemalettin Seber dizeleri..

Cemal Süreya nın bir y si eksik ya

ben çaldım..

ama kimseye söyleme.

beni kandırmanı bekliyorum

yüzünü görmeyi

ve dokunmayı istiyorum kaşlarından dudaklarına doğru

öleyim istiyorum şafak sökerken

üzerimde küçük sıyrıklar ve sevda sözleriyle,

beni mardine gömsünler

beyaz bi kumaş olmadan.

11.kısım

sevdam, nefsine yenik bir kadının

yeşil bir elmayı yemesine kadar uzanır..

acaba ne olmuşta tutamamış kendini havva

bir adem i bir elmayı sevmiş dünyada

ki şimdi bu ilk sevdalıların sürgün edildiği dünyadan

öbürüne geçmeye korkuyoruz.

şairinde dediği gibi ödümüz patlıyor acı çekmekten

ama desemki beni sev

tut ellerinle yüreğimi bilirim tenhalığım ürkütür seni

yadırgamıyorum tedirginliğini

ki buda yakışır eminim tenine

ah bir dokunsam sana

boynuna ahenk bir öpücük

içine içimi versem kanatsam yaralarını

akıtsam kanını kirleten tüm acılarını

ve…

beni böyle sev desem

koşa koşa gelirsin bu şehre.

12.kısım

darmadağın odamda sürekli birileri var

konuşmadan beni izliyorlar...

şimdi en kafiyeli yerindeyim şiirin

ama yinede bir sevda etmez benden,

şimdi en muammalı yerindeyim sözlerinin

ama yinede bir sevda etmez senden...

kırılmak yok şaire

ki şair kırgınlık diyarında mülk sahibi

sense sahibi bulunan bir sevdaya talan ahkamındasın

kime bu iltimas

ve yahut ben kimim sende..

gidiyorum desem,

bir yanım zaten sende

ki bu vakitten sonra yarım adamlık yakışmaz gözlerime

ağlamasam zaten sonbahar kızar

ha geldi ha gelecek diye bekliyorum

gelmiyor savruluyor yapraklarda rüzgar

belki içine ateş belkide kan yağıyordur şafak vakti

bekle geleceğim bir zaman

güneşe söylemeden

ayla beraber yıldız toplayıp

saçlarına takmaya...

bekle geleceğim

ıslıklarda şarkılarımı mırıldanacak dostlarla

...

13.kısım

kim bu aklıma savrulan

gün aşırı fikrimi yağmalayan...

her nakaratında beni anımsatan bal

belki en sevdiğin şarkı

belki en bildiğin şarkı

su gibi,

bir yanımdan bakınca öbür yanımı görürsün

korkarak kendine saklanır insan aslında

yanlızlık yalnız görmemezlikle mümkün

sense bilmem kimin düğününde düz fönünle aklıma ziyansın

gözlerin zaten cezayir menekşesi

dudakların kirazdan bozma

 gelip alsam seni sabahlara kadar sevişsek

annenden önce aklım kızar..

Esat YILMAZ

2005-2006